In je nieuwe collegeprogramma is met veel enthousiasme aangekondigd dat ook jouw gemeente ‘Van het aardgas’ af gaat. Je hebt er zelf hard voor geknokt, maar je hebt ook genoeg politieke ervaring om te weten dat dit een complex proces, met nogal wat politieke risico’s, kan worden.
Herken je dat. Problemen waar je niet vanaf komt, die je elke keer weer opnieuw op de agenda ziet staan? De kans is groot dat je het probleem beschouwt als een puzzel die op te lossen is, terwijl je waarschijnlijk met een complex vraagstuk te maken hebt dat niet te temmen is.
Je bent ervan overtuigd dat het maken van een visie, een gezamenlijke agenda of actieplan echt geen dagen hoeft te kosten. Dat is toch zo met elkaar in een dag uitgewerkt! Dat is ook zo.
Nodig ook de criticasters uit. Zij zorgen voor het tegengeluid. Zij laten je traject niet door euforie ten onder gaan. Zij houden je scherp.
Het is opvallend dat zelfs experts nieuwe dingen ontdekken, nieuwe perspectieven ontwikkelen als ze in contact komen met mensen die hetzelfde vraagstuk van een geheel andere kant bekijken.
Er is een groep mensen waarvoor cocreatie niet bestemd is. Ze schuiven alles mopperend terzijde. Dat zijn de managers, bestuurders en adviseurs die vinden dat het hun taak en verantwoordelijkheid is om met experts een stip aan de horizon te zetten.
De kern van het aanpakken van complexe vraagstukken bestaat uit het creëren van de juiste omstandigheden, de juiste condities waaronder mensen met elkaar in gesprek willen gaan en verantwoordelijkheid willen nemen voor hun bijdrage.
Bij de aanpak van vrijwel alle moderne vraagstukken heb je te maken met spaghettiachtige netwerken, schier onontwarbare kluwens van partijen en belangen, waarbij stagnatie en achteruitgang steeds op de loer liggen.
We hebben een transformatieagenda. Maar wat nu? Hoe zorgen we dat deze ook wordt uitgevoerd?